|
|
Άρνηση
Μες σε βαθύ σκοτάδι,
φαντάσματα ασάφειας
πλανώνται οι σκιές
ακίνητο νερό κάπου η πυξίδα δείχνει
Σαν 'ρθει στο φως, αυτό το "κάτι" άγνωστο παραμένει
κι όμως όλο γι' αυτό ετοιμάζεσαι
-κινήσεις προκαθορισμένες-
και όλη αυτή η διαδρομή
ο χρόνος που κυλά, μετρά όλα τα σημεία
Παράξενα ζώα της Eρήμου και των Τροπικών
και μουσικές από τα βάθη των αιώνων
ερμηνευτής καλείσαι
να γίνεις των σκοτεινών χρησμών
Στο ιερό του αρχαίου ναού, τον άσπρο
μιας πίστης αφελούς
χιτώνα ενδεδυμένος
Τάματα κάνεις και δώρα κουβαλάς
μήπως τους μεγαλόπρεπους
απρόσιτους θεούς εξευμενίσεις. (top)
Μια
άλλη πραγματικότητα
Αρνείται τη διάψευση
αγνοεί τα σημάδια των καιρών
Η πανδαισία των πουλιών, η ζέστη του μεσημεριού
η σκιερή γωνιά με τις λεύκες, την περιβάλλει
Στη μοναξιά του καθρέφτη δείχνει το γελαστό της πρόσωπο
Στο ζεστό απομεσήμερο
με τη δροσερή πνοή της κατευνάζει
κι όταν πέφτει το σούρουπο
είν' η ανάσα κι ο ήρεμος κτύπος της καρδιάς
Σ' αυτή την ευοίωνη προοπτική
μαγευτικά ηχούν οι κτύποι των ωρών
Κι υπάρχει τούτο το παρόν
κατώφλι ολόφωτων νυχτών
τρελού κεφιού και απροόπτων
Στου τραγουδιού το λίκνισμα αφήνεσαι
φιγούρα ανάλαφρη και μαγική
Στο βάζο, λευκές μαργαρίτες σου γνέφουν συνωμοτικά.
(top)
Μέσα
σε μισοσκόταδο γεμάτο επιθυμίες
ματιές ερωτικές χαοτικές
πρόσωπα, στο άγριο αφημένα διάβα των καιρών
στης εποχής αυτής το έλεος
Νύχτα, βλέπεις το πρόσωπο του
γελά και πίνει
τραγούδια που για έρωτα μιλούν
κάτι να συναρπάζει...
Όλα είναι αλιώτικα, ακόμα και οι άλλοι...
το βλέμμα του καθρέφτης
ενός άλλου χθες, παιδικού...
Εσένα όμως, όλα σου φαίνονταν απατηλά και ψεύτικα
Στιγμές ατέλειωτες που υπογράμμιζαν
την Απουσία κάποιων πραγμάτων απαραίτητων
Ναι, το τραγούδι μιλούσε για σιωπή ενώ όλοι χόρευαν
και για έλλειψη ενώ όλοι γελούσαν
κι ήταν μια μέγγενη που τους κροτάφους σου έσφιγγε
Έβρεχε τότε
τώρα το καλοκαίρι σμίγει με φύλλα κιτρινισμένα
Μέσα σου τίποτε δεν τελειώνει
Ένα δίχτυ, μέσα του έχεις πιαστεί. (top)
Μέρη
διάφανα, εύθραυστοι δρόμοι
αυγής χρυσορόδινο φως
Μεσ' του απέραντου γαλάζιου την αχλύ
λαμπερό του ανέμου, των βράχων
των υψών των θεόρατων υπερήφανο σώμα και πνεύμα.
Σ' έναν εξώστη των Φηρών
γεράνια βουκαμβίλιες
μπλε παράθυρα ανοιχτά στον γκρεμό
ο μακρινός ορίζοντας τις σκέψεις μαγνητίζει
Όμως στον γυρισμό όλα έχουν χαθεί
Σα μια φωτογραφία που την είδες κι έκλεισες το άλμπουμ
(top)
Χαμένο
Νησί
Στεφανωμένη με
το λαμπρό του Αιγαίου φως
στο πέλαγος ξανοίγεται η Σαντορίνη
Ψηλά στο βράχο τον ξερό
ατενίζεις την καμένη γη του ηφαιστείου
μέσα σ' ένα απέραντο γαλάζιο
θολό ακόμη απ' την πρωϊνή δροσιά Τις νύχτες ολούθε ο έναστρος ουρανός
σε περιβάλλει
Μέσα σ' αυτή τη σιγαλιά
της θάλασσας αφουγκράζεσαι τραγούδι των κυμάτων
όλες οι σκέψεις σβήνουν
του σώματος το βάρος
αστερισμός διάττων στου απείρου τη σιγή
Ολόφωτη τις νύχτες, στολισμένη
απρόσμενος πελάγους θησαυρός εσένα περιμένει
Επισκέπτη, τους καυτούς μήνες του καλοκαιριού (top)
Φυλαχτό
Σαντορίνη μακρινό
νησί
xαμένο μες τ' άγριο πέλαγος, πια ξεχασμένο
Σε θυμάμαι τώρα που το κερί σιγοκαίει
και μακρινή στ' αυτιά μου ηχεί μια φωνή
Τώρα που η μουσική καλεί σε ένωση
με κάτι θεϊκό
Φτερούγες, ανάλαφρα της νύχτας πνεύματα,
στους ώμους μου επάνω
Προτροπή γλυκιά, αφανισμός συνάμα
Θεριεύει η ψυχή που αναζητά
εικόνα μέσα της παντοτινή, η γη αυτή να γίνει. (top)
Μια λέξη
Εναλλαγές που δεν
είναι αλλαγές
αλυσίδα που ενώνει κρίκους
μονότονα επαναλαμβανόμενους στη διαδοχή των ωρών
των εποχών του έτους
Σιγή παντού ηχεί
τυλίγει το σώμα, το νου
μ' ένα άφθαστο μεγαλείο απελπισίας
Αγάπη, έγινες λέξη και σε κυνηγάμε
στα ξέφτια της νύχτας
στη συμπαγή λάμψη του μεσημεριού
Ν' αφοσιωθείς, ν' αναλωθείς, που;
Την ίδια εικόνα κουβαλάς έφηβου ανικανοποίητου
Μια λέξη όλη κι όλη
που να την απευθύνεις;
απογοήτευση όπου κοιτάξεις
φτωχή επιφάνεια, ρημαγμένη από άγριους ανέμους
ξεριζωμένα δένδρα άψυχα κείνται
στο φιδίσιο κορμί της ασφάλτου
Σπασμένα αγάλματα
σωριασμένα στο φως της αυγής
Παλιές φωτογραφίες πόλεων, ανθρώπων ξένων,
αλλιώτικων
και τριγυρνάμε παλιοί εαυτοί, ρούχα ολοένα
στοιβάζοντας στο μπαούλο των αχρήστων
κάθε καινούργιο, ολοένα λιγότερη δίνει χαρά
περνάει ο καιρός στη σκόνη τυλιγμένος
κι όμως ένας πάλλευκος έφθανε μανδύας
να ντύσει τη γύμνια μας ένα χαμόγελο άπλετα δοσμένο
και αφοσίωση απλή
Μ' αγνό, καθάριο βλέμμα θα κοιταζόμασταν
μέσα σε ήλιους φωτιές, νύχτες ηφαίστεια
Το πρωινό θα μας άγγιζε με την τρυφερή παρειά του αυτάρκεις,ικανοποιημένους
(top)
Μακρόσυρτο Τραγούδι
Άδειο κουτί ο νους
τι να χωρέσει
όπου κοιτάξεις η ίδια ιστορία:
Πρόσωπα λες βγαλμένα με καρμπόν
κενότητα μονάχα κουβαλούν κι αδημονία
Βυθισμένο σε βάθος ατέρμονο τούτο το καράβι
Κι όλο πως ταξιδεύει στις θάλασσες νομίζουμε του Νότoυ
Στην κουπαστή δε γέρνουν
το μυστικό τραγούδι του ανέμου
που παίζει με τα κύματα ν' ακούσουν
ωραίες κοπέλες στοχαστικές
νέοι με μαύρα μάτια, γεμάτα από τη φλόγα της αγάπης
Εδώ τίποτε δε φλογίζει τις καρδιές
στο νου μια παγωνιά- κρότοι από πόρτες
που κλείνουν σφραγίζοντας το τέλος μιας μέρας
που μόνο σκοτάδι έφερε
Μέρα απατηλή
οι δείχτες προχωρούν μέσα στην ησυχία
Σκέψεις,επιθυμίες, στο δίχτυ της αράχνης πλέκονται
καθώς ένας αχός ακούγεται από μακρινό τραγούδι
Το λένε οι γοργόνες, σ' άγνωστα βάθη ατέρμονου πελάγους
το φέρνουν ως εδώ βουίζοντας
άνεμοι μακρινοί νοτιάδες
(top)
Σήμερα
΄Ενας γαλάζιος
καθρέφτης
δεν υπάρχει παρά αυτός
Μακριά βρίσκεσαι στη θάλασσα του μέλλοντος
άγνωστο φως σε περιβάλλει
μέσα του ξαναγίνεσαι παιδί
Αρυτίδωτο νερό πάνω του για λίγο στέκονται
μετά πετούν οι γλάροι γι άγνωστα μέρη του Βορρά μέρη ανεξερεύνητα
Σκέψεις δικές σου φως που καίει νύχτα μέρα
μέσα στο Τίποτα για Πάντα
Ένας ήλιος βγήκε
αστράφτουν οι αλέες στην πλατεία
πετούν οι σκέψεις αστραπή
Εικόνες σβήνουνε του Χθες
αργές, σερνάμενες λαβωματιές.
(Πλ. Αριστοτέλους) (top)
Λευκή
Σελίδα
Έσυρε η νύχτα πια
τα πέπλα της
γεννήθηκε το φως
Αχνό ροδί της νέας μέρας, βεντάλια που ανοίγει σιγά-σιγά
Ως τις δέκα, ο φωτισμός θα γίνεται πιο έντονος, μετά ακινησία
καθώς ο ήλιος θα μεσουρανεί
Μέσα στη λάμψη του τη ζωογόνο
όλα θα στέκονται ακίνητα, γεμάτα χυμούς
θα προσμένουν Την έλευση του σούρουπου
Το μυστικό τους, θρόισμα του βραδινού αγέρα
Τ' αρώματα του χθες σβήστηκαν πια απ' το κορμί
μια γεύση μοναχά στυφή
Στα χέρια της κεντήστρας εργόχειρο ατελείωτο
παραγγελία έρωτα ζαβολιάρη. (top)
Άγνωστοι θεοί
Μεσ' σε βαθύ σκοτάδι,
φαντάσματα ασάφειας
πλανώνται οι σκιές ακίνητο νερό
κάπου η πυξίδα δείχνει
Σαν 'ρθει στο φως, αυτό το "κάτι" άγνωστο παραμένει
κι όμως όλο γι' αυτό ετοιμάζεσαι- κινήσεις προκαθορισμένες-
και όλη αυτή η διαδρομή
ο χρόνος που κυλά, μετρά όλα τα σημεία
Παράξενα ζώα της ερήμου και των Τροπικών
και μουσικές από τα βάθη των αιώνων
ερμηνευτής καλείσαι να γίνεις των σκοτεινών χρησμών
Στο ιερό του αρχαίου ναού,
τον άσπρο μιας πίστης αφελούς χιτώνα ενδεδυμένος
Τάματα κάνεις και δώρα κουβαλάς
Μήπως τους μεγαλόπρεπους απρόσιτους θεούς εξευμενίσεις (top)
Αιγαίο
Ρόδος, Μύκονος,
Πάτμος, Σαντορίνη
μέρη διάφανα, εύθραυστοι δρόμοι
τοπία λουσμένα σε άπλετο φως
Όσο θολές κι αν είναι οι σκέψεις
μεσ' των μαγευτικών εικόνων την αχλύ εξαϋλώνονται
χάνουν το καταθλιπτικό τους βάρος
Έτσι είχες ξαναγεννηθεί
Μη σου χαρίσουν τίποτε άλλο
μόνο να βρεθείς στη Λίνδο
ν' ατενίσεις το κάτασπρο χωριό
στεφανωμένο με το μεσαιωνικό κάστρο
Σ' έναν εξώστη των Φηρών γεράνια, βουκαμβίλιες
ατέλειωτος ορίζοντας - καμία απειλή
στις Καμάρες θρυμματίζει ο ήλιος τα μαύρα κοχλάδια
ένα άλλο ηφαίστειο εντός σου. (top)
Διήγηση
Γέρνουν οι μίσχοι,
τα κλαδιά στο φως αναπαμένα
Ήχοι αόρατοι, προμήνυμα - άραγε
ποιου μυστικού καλέσματος;
Πόθος για ήλιο, θάλασσα
πελάγων μυστικών, απέραντη αμμουδιά
Το άπλετο γαλάζιο διαπερνά ευοίωνη φωνή πουλιού
στα πεύκα τα θεόρατα κρυμμένο
Πράσινο, χρώμα της γιορτής γαλάζιο ευτυχίας σειρήνα
που όλο εξαπατά με το μαυλιστικό τραγούδι
Μέσα στο διάβα ατέρμονων ωρών ποτάμι που κυλά
Στο βουητό των εγκάτων του
οι χρυσογάλανες
του παρελθόντος μέρες
νερό διάφανο, κρυστάλλινο κυλούν χαμένες. (top)
Ίδια Ιστορία
Σκούρες συστάδες
σαλεύουν αχνά
σε χρώμα μαβί που όλο βαθαίνει
Στις κορφές τους για λίγο
πριν γίνουν ανέμου ριπή
πόθοι ατέρμονοι, όνειρα πλάνα
μάχονται μάταιη μάχη
Μονάχος ήσουν πάντα να παρατηρείς τον κόσμο
ανατολές και δύσεις πέρασαν η ίδια ιστορία:
Πάλη μ' αόρατα στοιχειά
Ταξίδια έκανες και γνώρισες ανθρώπους
Τίποτε δε σου είπανε
μονάχα μερικοί την πόρτα σου άνοιξαν με ένα αντικλείδι
Το αληθινό κλειδί, κλειδί χρυσό
από καιρούς παλιούς
σε αγριεμένες μνήμης θάλασσες
χαμένο είναι. (top)
Διάττων
Μέσα στων άστρων
την απέραντη σιγή μοναχικός πλανιέσαι
της νύχτας παρατηρητής
δίχως συμπαραστάτη
Όλα χωρίς οίκτο, τη δική τους ζουν ζωή
Μαύρος ο ουρανός τα ξέφτια των βελούδων του σέρνει
άγριος, που το σκοτάδι οσμίζεται πάνθηρας
Λευκές βιολέτες, υπόσχεση της Άνοιξης που θα 'ρθει
χωρίς σιγή, μετεωρισμούς, μετεωρίτες
Τα ερέβη θα σχίσουν διάττοντες
στων φλογών τις εστίες θα φυτρώσει χορτάρι
Σαν παιδιά που ανέμελα αν και κρύο
τρων παγωτά μια θάλασσα μπλε να αστράφτει
ο Θεός της χαράς, των αστείων, του γέλιου
μ' ένα κλάδο ελιάς παραστέκει. (top)
Ερωτηματικό
Σε σκοτάδι βρεμένο
ακατάληπτο χθες
κισσός που ανεβαίνει, πουλί στη φυλλωσιά
γράμμα που παίρνει ο άνεμος με τα κιτρινισμένα φύλλα
Λόγια και μόνο λόγια -κυλιόμενη σκάλα-
στο ίδιο τοπίο βγάζει: σκόρπια παιχνίδια παιδικά
πρώτα σκιρτήματα ερωτικά
απόμακρα νησιά
Μέρη απ' το τραγούδι της θαλάσσης μαγεμένα
- Αυτός ο χώρος είναι κλειστός
όλοι φοράνε προσωπεία
Διαλέγεις όσα σου πάνε
μαζί τους χορεύεις το χορό των μασκών. (top)
Βόλτα
Φώτα εξοχής τρεμοσβήνουν
δειλά
αστερισμοί, άγνωστοι χρησμοί
φεγγάρι μελαγχολικό, δεσμώτης του απείρου
Νύχτα, επτασφράγιστο μυστικό
αρώματα της θύμησης,
αόρατες προκλήσεις
στοά που περιφέρεται χαρά μαζί με λύπη
Ένα παρελθόν, βαρύ φορτίο κουβαλάς
κανένα αντιστάθμισμα:
ανάλαφρο σαν πούπουλο το σήμερα
κρατάει μ' αλυσίδες
Στις λέξεις δε βρίσκεις παρά σταγόνες
Σ' ένα τοπίο ερημικό,
κτίσματα αραιά κι η σκόνη της ερήμου. (top)
Σφραγισμένο κουτί
Μέσα στον ήλιο
που ανατέλλει σιγά-σιγά
μια νέα μέρα αρχίζει -
κλειδί το μυστικό κουτί δεν πρόκειται ν' αγγίξει
Ώρες που θα κυλήσουν ξένοιαστες μέσα στην εξοχή
όλη η ματαιότητα θα έχει ξεχαστεί μέσα στη ζωογόνο λάμψη -
Θύμησες από μια άλλη εποχή που των σωμάτων ήταν βασιλεία
τώρα το πνεύμα στήνει χορό μέσα στα πράσινα γαρύφαλλα της νιότης
γέλια και μασκαρέματα
υπέρβαση της σκοτεινιάς
νύχτας χωρίς ιριδισμούς
μέρας χωρίς λυτρωτική βροχή ή έστω καταιγίδα
Αυτό το τραπέζι δεν έχει κηροπήγια, πορσελάνες
Απλά ντυμένοι έστω για ένα σινεμά. (top)
Όριο
Τα τζιτζίκια δε
λένε να εγκαταλείψουν
το ατέλειωτο τραγούδι τους -
Απ' το μεσημέρι, μέχρι να πέσει το βράδυ
πάνω στη γη τη ζεστή απ' τον ήλιο τόσων ωρών
τι άραγε να θέλουν να πουν τι τάχα να γιορτάζουν; -
Μέσα στα δένδρα δεν τα βλέπεις - απόλυτα όμως αισθητή παρουσία
είναι οι βασιλείς του καλοκαιριού
Έτσι μέσα σου υπάρχει κάτι μυστικό,
δεν το βλέπεις
όμως ακούς που ζητά πολλά, ακατανόητα
Είναι η εσωτερική σου φωνή βαθιά στο Υποσυνείδητο
Κάποιος μέσα σου έχει φωλιάσει,
κι αυτός είσαι εσύ
θέλει να ζήσει, δεν τον αφήνουν όρια παράδοξα,
ατσάλινες κλωστές
όλο μπερδεύεται και χάνεται
μεσ' το σκοτάδι αγωνίζεται
σ' αυτό έμαθε να πλέει.
Μια μέρα σα θα λυτρωθεί
θα 'ναι το τέλος το δικό σου
Κάτι μέσα σου σε υποβλέπει φωτιές ανάβει
στην πυρκαγιά του μια μέρα θα καείς. (top)
Ενότητα
Άφησε τούτο το
ποτάμι των ήχων, των εικόνων
να μπει μέσα σου πράσινα νερά, άσπρα, κόκκινα
αφρίζουν, γυαλίζουν, βογκούν
Ιερά νερά - βαθύχροα, λαμπερά μιας νέας γέννησης εστία -
Ποτάμι, όλα τ' αστέρια της γης καθρεφτίζει
Φεγγάρι, αργόσυρτο και μυστικοπαθές
ο παρατηρητής εντός σου
Λούζεσαι στα νερά του Ιορδάνη, του Γάγγη, του Ευφράτη:
άλλοι πολισμοί
Δεν είναι η γερασμένη Ευρώπη
που κουβαλά στα σπλάχνα της νεκρούς πολέμων και καταστροφών
αλλά, άλλα μέρη ιερά όπου όλα κρατούν ακλόνητα
Στη δίνη ετούτων των νερών όλες οι περασμένες σε καλούν ζωές
Στο άγριο της καταιγίδας βουητό θηρίο γίνεσαι, πουλί και δάσος αγριεμένο
Στο βρυχηθμό της γης στο μέγα της Μνήμης Ωκεανό γίνεσαι Ένα. (top)
|
